2 maart 2013: Hongkou, twee jaar later

Het nieuw gebouwde dorp Waziping.

Toen we twee jaar geleden uit Hongkou vertrokken (lees hier meer over de periode dat we daar waren) werden de contouren van het nieuwe Hongkou na de aardbeving langzaam duidelijk. Vandaag rijden we met mijnheer Gao van de lokale overheid opnieuw door het gebied en zien hoe de vage contouren zijn uitgegroeid tot duidelijke trekken.

Hongkou is bergachtig en had voor de aardbeving weinig infrastructuur. Een van de belangrijkste veranderingen is dat er een aantal wegen zijn gebouwd die de meer afgelegen delen van Hongkou ontsluiten. Voorheen was er slechts één weg die vanuit Dujiangyan naar Hongkou leidde, een smalle, kronkelende weg langs de Baisha-rivier die regelmatig onbereikbaar was als een aardverschuiving of neergevallen rotsblokken de weg versperde. In het bergachtige gebied van Hongkou gebeurt dat regelmatig.

Nu is er vanuit Dujiangyan een weg aangelegd die met vele haarspeldbochten naar Hongkou leidt. De oude weg is ook nog steeds te gebruiken, maar met twee tunnels die de weg minder kwetsbaar maken.

Als we eenmaal door de bergen van Hongkou rijden valt me veel op. Hier en daar zijn kleine dammen in de rivier aangelegd en langs een helling is een breed betonnen 'pad' aangelegd om modder en stenen die op dit deel regelmatig van de helling schuiven in banen te leiden zodat het naastgelegen dorp er minder onder te lijden heeft. Over de rivier zijn loopbruggen gespannen.

Naast toerisme drijft de economie van Hongkou op de verbouw van kiwi's en magnoliabomen. Tegen de hellingen liggen nog altijd de kiwiplantages, maar bijna overal zijn de oorspronkelijke huizen verdwenen. Na de aardbeving was 95 procent van de bebouwing van Hongkou onbewoonbaar geworden. De meeste mensen wonen nu in de nieuwgebouwde dorpen. Het is de bedoeling dat ook de bewoners van de laatste oude huizen daar weg zullen zijn en zich gaan vestigen in een van de nieuwe dorpen.

Het is een van de dingen waar ik moeite mee heb, toen al en nu weer. De oude boerderijen zijn ruim, met binnenhoven en stalletjes voor de varkens. Het is een nog heel oorspronkelijke manier van leven. De nieuwe dorpen in het gebied hebben niets oorspronkelijks. Ze lijken op Europese dorpen, in Italië of Zwitserland. Het ziet er best mooi uit, daar niet van, maar het kan toch niet tippen aan de oorspronkelijkheid van de oude huizen. Mijnheer Gao is praktischer: "In de nieuwe dorpen heeft iedereen aansluiting op water, riool. De huizen zijn comfortabeler."

Er zijn ook veel privé-initiatieven, de rijkere boeren hebben zelf hun huizen gebouwd. Meestal in een soort Griekse of Italiaanse villastijl. En er zijn grote projectontwikkelaars die zich op het gebied gestort hebben en grote vakantiedorpen gebouwd hebben. Toerisme moet de redding van Hongkou worden. We rijden langs een mooie brede vallei waar tussen de bloeiende gele koolzaadvelden verspreid nog wat oude boerderijen staan. "Die gaan weg, dit wordt een ontmoetingsplek voor autoclubs," zegt mijnheer Gao

Op het hoogste punt van de nieuwe weg in Hongkou is een uitzichtpunt gemaakt. Vandaag zijn er tientallen fietsers die helemaal uit Chengdu zijn komen fietsen en gehuld in strakke fietskleding hijgend naar boven fietsen. Bij de parkeerplaats staan ook een stuk of acht witte Volkswagens met in rode karakters 'Lesauto' geschreven. In elke auto zit vier mensen, de instructeur en drie leerlingen. Ze leren hier hoe ze in de bergen moeten rijden en laveren geconcentreerd over de weg met zijn vele haarspeldbochten, waarbij ze af en toe behoorlijk over de scheidingslijn van de twee rijbanen gaan.

De nieuwe weg met de vele haarspeldbochten.

We dalen af en komen in het dorp Waziping. De kleuren van de dakpannen van dit dorp waren toen ik het de laatste keer zag een schreeuwerig blauw, geel en bruin geschilderd. Dat was gebeurd omdat een hoog partijkader uit Chengdu had gezegd dat dat beter was, dat het dorp dan meer zou opvallen. Het zag er verschrikkelijk uit en tot mijn genoegen waren de daken nu gewoon weer allemaal gedekt bruin geschilderd.

Dit dorp is één grote toeristenaccommodatie geworden, maar toch op een vrij kleinschalige manier die mij wel aanspreekt. Aan elk huis hangt wel een uithangbord: Xiang Qin Private Kitchen, Ping Ping Theehuis, Xinyue Beauty Saloy, BBQ Dongmei, Sister Convenience Store 24 hrs, Black Tea House. Bij het dorp is een grote parkeerplaats (ooit ontworpen door Jianjun), een deel daarvan is nu afgeschermd. Het wordt uitgebreid en er wordt een plein aangelegd. Verderop is het de bedoeling dat een tempel opnieuw wordt opgebouwd.

Aan de overkant van de Baisha-rivier liggen de dorpen waar de meeste boeren wonen, nu dus in de nieuwe dorpen Europese stijl. We hebben geen tijd meer om ernaar toe te rijden. Maar we gaan nog wel kijken bij het districtsstadje, ook Hongkou genaamd. Trots rijdt mijnheer Gao langs een nieuw aangelegde weg vlak langs de rivier. Het valt me op dat de rivier helder is, niet meer zo grijs en modderig als twee jaar geleden.

De weg loopt van Gaoyuan Brug via het districtsstadje en nog verder, tot aan het gebouw waar het raften georganiseerd is. Hij vertelt dat hier in de zomer mensen net als vroeger weer mahjongen, met hun voeten in het water en gezeten onder blauw-witte parasols. In het hoogseizoen wordt er geraft, er worden op hoogtijdagen makkelijk een paar duizend oranje raftingbootjes verhuurd. Nu is het nog koud en leeg, er staan alleen wat goudzoekers met schepjes en zeefjes tussen het zand naar goudkorreltjes te zoeken.

Het districtsstadje Hongkou, dat helemaal opnieuw is opgebouwd.

In het districtsstadje wordt nog altijd gebouwd. Hier moeten dadelijk de laatste boeren hun onderkomen gaan krijgen. Op de plek waar in de modder ooit de witte noodgebouwen met hun blauwe platte daken van de overheid waren neergezet, staat nu een groot hotel. Het heeft nog geen naam. Op de gevel staat in grote gouden letters 'Since 2012'.


Bovenstaand artikel is geschreven door Inge Jansen, Chinadeskundige en schrijfster van onder andere de Dominicus-gidsen China, Shanghai en Beijing . Op haar blog schrijft ze over China.

Via haar bedrijf Mingbai (wat 'begrijpen' in het Chinees betekent) geeft zij informatie over China. Haar expertise bevindt zich op het snijvlak van Chinese cultuur & samenleving, geschiedenis en toerisme.

Zij schrijft voor verschillende media, geeft lezingen en rondleidingen en verzorgt cursussen en workshops.

www.mingbai.nl/weblog
Meer verhalen uit de weblog