9 september:Juichen in de Waterkubus

Juichende Chinese toeschouwers in de Waterkubus.

Na al die weken Olympisch en Paralympisch geweld moest ik tot mijn schaamte bekennen dat ik nog geen enkel stadion in Beijing van binnen had gezien. Vandaar dat ik bij de Bank of China afgelopen maandag kaartjes heb gekocht voor wedstrijden Atletiek die in het Vogelnest worden gehouden: het spectaculaire Nationale Stadion waar ook de Olympische (inmiddels natuurlijk Paralympische) Vlam brandt.

De kaartjes voor de zwemwedstrijden in de eveneens spectaculaire Waterkubus bleken allemaal al uitverkocht te zijn. Voor het postkantoor gingen ze echter in de zwarte handel nog grif van de hand, en gedreven door nieuwsgierigheid vroeg ik naar de prijs: 400 renminbi voor een kaartje, acht keer zoveel als de normale prijs. Nadat ik de verkoper van me had afgeschud, kwam er een Amerikaan op mij af die vroeg in wat voor kaartje ik geïnteresseerd was, want hij had zelf kaartjes over voor de zwemwedstrijden van morgen en hij wilde het kaartje graag aan mij geven. Zo kwam ik onverwacht toch nog in het bezit van een toegangsticket voor de Waterkubus en toog ik op 9 september naar de Olympic Green, het uitgestrekte gebied waar zowel de Waterkubus als het Vogelnest op zijn gelegen.

De Olympic Green heeft vier ingangen, waarvan er twee bij de bushaltes van de Olympische buslijnen liggen. Ik had gelezen dat het juist bij deze twee ingangen heel druk kon zijn, maar net als duizenden andere mensen had ik de goede raad van de organisatie om juist een van de twee andere ingangen te kiezen, in de wind geslagen. Met als resultaat dat ik ruim een uur in de rij moest staan voor ik ook maar de Olympic Green kon betreden. Nou is geduldig in een rij staan wachten en Chinezen bepaald geen goede combinatie, dus het was een uur lang een heel geduw waarbij als er even wat meer ruimte leek te zijn hele hordes hard rennend opgewonden kwetterend naar voren stormden om de vrije ruimte in te nemen.

Na een uur bereikte ik dan toch de Security Check, waar ik vriendelijk werd welkom geheten met de woorden "Welcome in Beijing" door een van de vrijwilligers. Eenmaal door de Security Check was er een zee van ruimte, die deels gevuld werden door de blauwe contouren van de Waterkubus en het gigantische Vogelnest, dat inmiddels rood verlicht was. Het goud van Mirjam de Koning op de 100 m rugslag had ik door al het wachten helaas net gemist, maar er waren nog genoeg wedstrijden over om helemaal gegrepen te worden door de heroïek van de Paralympische Spelen. Ik heb echt met bewondering naar deze topsporters gekeken. Want ga er maar aan staan om 200 m te zwemmen als je twee benen en een arm moet missen of je onderlichaam helemaal verlamd is!

Het leukste vond ik dat er bijna net zo hard gejuicht werd voor degene die als eerste aantikte als voor degene die als laatste aantikte. En nog leuker vond ik het dat er vooral ook heel veel Chinezen aanwezig waren, die natuurlijk helemaal uit hun dak gingen als er een Chinees zwom. In het bewustwordingsproces in China voor wat betreft gehandicapten zijn deze Paralympische Spelen echt een hele goede stap.