10 juli 2009: Na de aardbeving
Een huis in Hongkou waar alleen nog de deurpost van overeind staat.
Chengdu, Hongkou. Ik ben een paar dagen in Chengdu geweest, de hoofdstad van de provincie Sichuan. Vorig jaar mei werd het noordwesten van deze provincie getroffen door een verschrikkelijke aardbeving tijdens welke 80.000 mensen het leven lieten. Het merendeel hiervan waren scholieren die omkwamen in slecht gebouwde scholen die als puddingen in elkaar stortten. De woede hierover in China is nog altijd groot.
In Chengdu zelf - een miljoenenstad - herinnert niets aan de aardbeving. Hoewel de stad ook getroffen werd door de aardbeving, viel de schade hier mee en er waren geen dodelijke slachtoffers. Wel natuurlijk miljoenen mensen die zich lam geschrokken waren. "Het was verschrikkelijk eng, heel angstig. Dagen na de aardbeving vond ik het nog eng om in een gebouw te zijn", vertelt de 28-jarige Xu.
Xu rijdt ons naar Hongkou, dat circa 100 km ten noordwesten van Chengdu ligt. Hongkou is een uitgestrekt gebied met hoge bergen, schitterende natuur en een wilde rivier waar de attractie raften is. Hongkou moet nog verder toeristisch ontwikkeld, het is de intentie van de plaatselijke overheid het gebied een belangrijke toeristische bestemming in de directe omgeving van Chengdu te laten worden. Deze ontwikkeling was al in gezet voor de aardbeving en nu weer opgepakt.
Onderweg naar Hongkou passeren we Dujiangyan, een belangrijke toeristische bestemming in de provincie Sichuan. Hier zijn waterwerken te zien die meer dan 2.000 jaar oud zijn. Dujiangyan ligt 100 km van het epicentrum maar toch zie je hier behoorlijk wat van de verwoestingen van de aardbeving. Overal zie je leegstaande gebouwen zonder ramen en gebouwen met scheuren en scheefgezakte muren. Op braakliggende terreinen zijn rijen na rijen eenvoudige noodwoningen neergezet. Je ziet ze door de hele stad staan, witte huisjes met rode of blauwe daken. De eeuwenoude tempelgebouwen die bij de waterwerken zijn voor een groot deel verwoest en worden momenteel gerenoveerd.
Nadat we Dujiangyan gepasseerd waren gingen we de bergen in richting Hongkou. Het was duidelijk dat we steeds meer in de buurt van het epicentrum kwamen - hoewel toch nog altijd 80 km ervandaan. De weg door de bergen is helemaal opnieuw aangelegd, maar we passeerden een traject waar een deel al weer was ingestort. Vanaf het moment dat we de bergen inreden vanuit Dujiangyan viel het op dat praktisch alle huizen moeten zijn ingestort. Steeds als we door een woonkern reden zag je de clusters witte noodwoningen. En overal, werkelijk overal, werd gebouwd. Opvallend was dat veel van de nieuwe huizen heel mooi waren, ruime villa's in pasteltinten die in het Toscaanse heuvelland van Italië niet zouden misstaan.
Naarmate we verder Hongkou inreden werd de weg geleidelijk slechter tot het een hobbelig pad was geworden vol kuilen en plassen. Nu zag je ook wat vaker iets minder mooie noodwoningen waarvan de muren gemaakt waren van een soort rieten matten. Ook in het dorp waar wij gingen kijken stonden noodwoningen en werd druk gebouwd. Maar kennelijk hebben de mensen hier veel minder geld, want in plaats van de ruime villa's werd hier een lage flat gebouwd.
Ook Hongkou is nog goed door de aardbeving gekomen. Van de 6.000 inwoners zijn 'slechts' 6 kinderen en 20 volwassenen omgekomen. Maar bijna iedereen hier heeft zijn huis verloren en het zal me niet verbazen als een groot deel van de mensen zwaar getraumatiseerd is. Ook hier waren noodwoningen en een soort gemeenschapscentrum met een schooltje en een medische post. Op een informatiebord hingen kleurige posters waar informatie op stond over hoe de hygiëne na de aardbeving te bewaken, wat je moest doen als je zwanger was ("zorg voor een rustige omgeving, slaap veel, ontzie jezelf") en hoe je moest omgaan met de psychologische druk van de gebeurtenissen ("praat veel over je ervaringen met vrienden en familie, ontspan, neem een hobby, luister naar muziek of lees een boek"). Ook werd uitgelegd hoe je kinderen na de aardbeving moest begeleiden ("praat erover met de kinderen, of laat ze hun ervaringen verwerken in tekeningen of met spel. Geef ruimte aan kinderen die (een van hun) ouders hebben verloren om te praten over de ouders").
Het meest schrijnende vond ik echter de bepaling omtrent de 1-kindpolitiek: "ouders die hun kind hebben verloren, mogen opnieuw een kind krijgen."
Ingestorte huizen.
Noodgebouwen
Nieuw gebouwde woningen
Meer weblogverhalen over het aardbevingsgebied
Het verwoeste Beichuan
Dujiangyan en de aardbeving
Mevrouw Li
De ingestorte school van Yingxiu
Het verdriet van Wenchuan
De Qiang van Luobo Zhai
Wolong, waar geen panda's meer zijn
Bovenstaand artikel is geschreven door Inge Jansen, Chinadeskundige en schrijfster van onder andere de Dominicus-gidsen China, Shanghai en Beijing . Op haar blog schrijft ze over haar leven in China, waar zij woont samen met Yao Jianjun.
Via haar bedrijf Mingbai (wat 'begrijpen' in het Chinees betekent) geeft zij informatie over China. Haar expertise bevindt zich op het snijvlak van Chinese cultuur & samenleving, geschiedenis en toerisme. Zij schrijft voor verschillende media, geeft lezingen en verzorgt onder andere gastlessen over China op scholen. Kijk hier voor meer informatie.
Voor China-gerelateerde nieuwtjes en verhalen kun je Inge ook volgen via Twitter of Facebook
Nieuwsflash! De nieuwste editie van de Dominicus Reisgids China (november 2012) is uit en weer te bestellen bij o.a. Bol.com!