4 november 2011: Terugdenken aan Hongyuan

Militairen doen oefeningen bij het Kirti-klooster, juli 2010.

Gisteren heeft wederom een Tibetaanse non zichzelf in brand gestoken in Aba - een prefectuur in het noordwesten van de provincie Sichuan waar veel Tibetanen wonen. In totaal hebben de afgelopen maanden negen monniken en ex-monniken en twee nonnen zichzelf in brand gestoken, een wanhopig protest tegen de Chinese overheersing in Tibet en een roep om de terugkeer van de Dalai Lama.

De militaire aanwezigheid in Aba schijnt op dit moment enorm te zijn en het is ook niet zo makkelijk meer om er als buitenstaander binnen te komen. In juli 2010 - iets meer dan een jaar geleden - reden wij met onze auto nog vrij en blij door dit gebied. Toen we bij Hongyuan kwamen - een van de brandhaarden van Tibetaans verzet in Sichuan in 2008 - schreef ik dit in mijn dagboek:

"Vlak voor Hongyuan passeren we een uitgestrekt militair kamp. Het is een groot vertoon van macht met veel zwaar geschut, vrachtwagens en honderden legertenten. Hongyuan zelf is een wat grotere stad, maar heeft dezelfde wildwest-sfeer als de kleinere nederzettingen die we gepasseerd hebben. Over de hoofdstraat rijden motoren bestuurd door trotse Tibetanen met loshangende lange haren en gehuld in Tibetaanse mantels, waarvan ze de rechtermouw vaak onder hun arm vastknopen zodat een schouder vrij blijft. Langs de hoofdstraat is een groot terrein waar nieuwbouwflats worden gebouwd."

"Verderop komt weer een militair voertuig aanrijden. De eigenaar van het bedrijfje waar we de auto een wasbeurt geven, vertelt dat de militairen hier in 2008 zijn gekomen, dat ze over een maand of twee zullen vertrekken en dat ze hier een grote oefening houden. Hij vertelt het met een grote onverschilligheid, alsof de soldaten met hun kamp hem niet aangaan. Maar het kan niet anders dan dat dit militaire machtsvertoon te maken heeft met de grote opstanden die in Tibet en de omliggende Tibetaanse gebieden in mei 2008 uitbraken. Hun aanwezigheid heeft een onmiskenbaar intimiderende uitwerking, in elk geval op mij."

"De zon staat al laag aan de hemel als we de graslanden van Hongyuan-Ruo'ergai inrijden, de meest uitgestrekte graslanden van de provincie Sichuan en met een oppervlakte van 30.000 m2 een van de drie grootste wetlands van China. De heuvels kleuren donker, terwijl het licht nog heel scherp is. Voor ons uit doemt een diepgrijze lucht op, die een vals licht geeft aan het groen van de bergen. Er staat een regenboog aan de hemel. De groene bergen, de meren, de wolken die donkere schaduwvlekken op de bergen werpen - het geeft een immens gevoel van weidsheid. Nomaden te paard drijven hun vee naar de beschutting van de tenten."

"Voor mijn gevoel heeft dit niets meer met China te maken, dit is een universum op zich waar de mensen hun eigen gang gaan en hun eigen levens leiden. En vooral waar iedereen een houding heeft van: ik laat jou met rust, laat jij mij met rust?"

Kijk hier en hier voor een artikel over de huidige stand van zaken in dit gebied en hier voor een filmpje over de overmacht aan militairen die op dit moment in dit gebied aanwezig is.

Kijk hier voor hele verslag van onze 'Reis naar het Westen' in juli 2010.

www.mingbai.nl/weblog
Meer verhalen uit de weblog
Mingbai op Twitter